Willem's fietsvakanties

De aanloop naar m'n fietstrektocht. Na jaren ben ik weer eens terug in Zuid-Afrika en terug op de fiets.
Zuid-Afrika, waar ik in mijn studententijd onder de indruk ben geraakt van de schoonheid van het land, een onuitwisbare indruk. Toch ging ik er - tegen mijn gevoel in - weer weg, mede vanwege de toenmalige maatschappelijke en politieke spanningen.
Maar het gemis van het uitzicht vanaf de tafelberg, stille baaien met stranden, de bergen van de Kleine Karoo, de uitgestrektheid van de Noordkaap, de wilde dieren en die son op my gesig bleef ik voelen. Er gaat niets boven Afrika.
En dan op de fiets, m'n laatste fietstrektocht maakte ik zo'n veertien jaar geleden, rond de Tyrreense zee. Het fietsen in de Rockies van afgelopen zomer heeft het vuur weer doen oplaaien. Maar zou ik het nog kunnen? Sinds de eerste, die alweer dateert van 1987, in m'n eentje door Israël, protesteert het lijf elk jaar meer en heeft steeds meer rust nodig. Maar de Rockies gingen best, net als mijn wedstrijden afgelopen seizoen.
Fynbos, Karoohitte, bergen, kustroutes en bobbejane oppie pad, ik kom eraan.

De tocht begint met regenbuien en stormachtige wind. Ik twijfel, toch eerst de Kaap rond, meteen de dichtstbijzijnde B&B of toch naar Langebaan?
Terwijl ik mijn fiets uit de doos haal en in elkaar zet komen zwarte wolken opzetten. Pas na twaalven kan ik vertrekken, na vertraging moest ik ook eerst schuilen voor hoosbuien. Dat doe ik bij de benzinepomp op het vliegveld waar ik meteen m'n banden kan oppompen.

Ik besluit om toch richting Langebaan te fietsen en gaandeweg te zien hoe het gaat. Eerst maar naar het noorden, door Elsiesrivier, en dan afbuigen naar de kust om de drukte van de stad te omzeilen. Het parkje in Elsiesrivier is een mooie gelegenheid om te stoppen voor m'n middageten. Na Elsiesrivier vervolg ik mij eerste rit verder noordwaarts, langs Tijgerberg, waarna ik richting de kust fiets.
Van het omzeilen van de drukte blijkt niets terecht te komen. De stad is opgerukt en heeft Bloubergstrand opgeslokt sinds de laatste keer dat ik er naar toe reed, maar dat was dan ook in 1988.

Na Blouberg is de drukte voorbij. Met de Tafelberg in de rug en links de Atlantische oceaan met Robbeneiland stuur ik richting Melkbosstrand, een lekker kustdorpje.

Ik verken het dorp, doe mijn inkopen en zoek een boekhandel. Bij de boekwinkel blijf ik gezellig kletsen en ik koop een wegenkaart voor mijn tocht. Mijn fiets wordt bestudeerd door één van de mannen bij de winkel, als hij hoort dat ik de Noordkaap wil rond fietsen reageert hij met: "jij doet wat iedereen wil maar niemand durft".
De man van de boekenwinkel blijkt ook nog een kampeerterrein net voorbij het dorp te weten. Hier, bij die Ou Skip, eindigt mijn rit van vandaag en zet ik mijn tent op.

Vanaf Melkbos vervolg ik mijn tocht verder langs de kust naar het noorden. Ik fiets door duinenlandschap, fynbos en een soort vetplantenbegroeiing.
De R27 is een stuk drukker dan ik had gehoopt en door de stevige noordwester kom ik maar langzaam vooruit. Door het koufront en de koude wind blijft het vandaag gelukkig nog wat fris. Om 11 uur is het nog maar 24°C (in de schaduw). Het fietsen tegen de wind dwingt tot extra herstel. De padstal na 70 kilometer verleidt tot versnapering.

Ik draai die Nasionale Weskuspark in. Zo herinner ik me Zuid-Afrika, nauwelijks verkeer, overal natuur en wilde dieren op de weg. Net nadat dat gevoel opkomt zie ik ze, 'n trop volstruise oppie pad wat vlug as hulle my dop kry.

Ik zwerf door het natuurgebied. Langs de rietvelden rond de laguna vind ik een vogelobservatiehut. In de verte zie ik een klein bokkie, toch wel een vreemde vogel.

Via de glooiende wegen en soms steile klimmetjes van het natuurbied bereik ik Langebaan. Voorbij de buitenuizen fiets ik door het dorp tot bij het kantoortje met toeristeningformatie, een beproefde gewoonte, die meestal een slaapplek oplevert.

Uiteindelijk staat m'n tent, na 99 kilometer, op Sea Breeze, waar ik 's avonds gezellig klets met een onderwijzer die hier met zijn zoon kampeert.
Verder is het veld schaars bevolkt. Later komt er nog een groep Kaapsteders die een weekendje van huis zijn om zichzelf drie dagen lam te zuipen.

Al vroeg ben ik op pad, de buren hadden de hele nacht door gefeest dus wakker worden hoeft niet. Zo kan ik mooi voor de ergste warmte op pad. (Een geluk dat het een koude zomer is, alleen in de zon wordt het 35°C). door mijn voortvarende vertrek ben ik een paar uur te vroeg voor het fossielenpark. Dan maar doortrappen naar Velddrif, over de dijk tussen de zoutpannen.

Na Laaiplek volg ik de westkust verder noordwaarts. Het lijkt hier wel een 20 kilometer breed schelpenstrand - met begroeiing, waar ik tussendoor fiets. Even verderop wordt het zandgrond en dat is net jammer. De weg is opgebroken en er is een omleiding over een zandweg. Dat gaat dus niet, ik val, kneus m'n arm en krijg een lift.

Zodra we terug op het asfalt zijn fiets ik weer verder. Het landschap is mooi maar wel droog. Links de duinen, rechts fynbos of graanstoppels en klein bruin bokkies wat langs die pad spring.

Na de laatste klim rij ik langs de verlorenvlei, water, riet en een pelikaan. Na 107 kilometer staat mijn tent op het strand(kampeerterrein) van Elandsbaai.

Vandaag verzorg ik mijn wonden en rust wat uit. De krassen op mijn voorvork schuur ik weg om te zien of het scheurtjes zijn. Gelukkig zijn het krassen, ik kan gewoon door.
Als mijn zitvlak morgen al een beetje genezen is ga ik op pad.

Het strand van Elandsbaai is geweldig mooi, wie wil er nu nog naar Clifton of Kampsbaai?
Later op de dag ontdek ik de nadelen van het strand van Elandsbaai, de harde wind maakt het onaangenaam om erover te wandelen, het zand schuurt m'n hele lijf. Volgens Pierre van het Sonskyn Kafee duurt deze wind maar tot April. Goed voor de branderplankryers.

Pierre, zijn zoon Kyle en vrouw Lana helpen mij om op het internet te komen en ik krijg zelfs de SIM kaart van Kyle zodat ik nu hier makkelijker kan bellen. (Mijn oude Zuid-Afrikaanse SIM kaart was ik kwijt).